We vervolgen onze reis naar Roros, het oude mijnstadje dat op de lijst van Unesco staat. We dachten aan te komen bij een verlaten stadje dat geheel in het teken stond van de historie van de koperverwerking. Het stadje is helaas ondertussen uitgegroeid tot een grote toeristische plek, waar de commercie hoogtij viert. Het echte oude gedeelte is dan ook maar een deel van dit stadje, waardoor het verwachte effect verloren is gegaan.

Het valt ons dan ook wat tegen en we gaan al snel weer verder naar de Dovrefjell ,om daar nog eens de kans te krijgen de muskusossen te zien. Vorig jaar hadden we dit beschermde natuurgebied ook al aangedaan en we hadden het geluk dat we toen twee muskusossen konden zien, weliswaar in de verte, maar gezien de grootte van deze dieren, is dat wel zo veilig! We overnachten op een mooie plek langs weg 29 waar we vorig jaar al eens hadden gestaan, omdat je op de Dovrefjell zelf niet mag overnachten. De volgende dag blijkt helaas dat er activiteiten zijn op het terrein en we mogen er niet op. We kunnen óf een dag wachten, óf verder gaan. Omdat je nooit de zekerheid hebt dat je de muskusossen ziet en het bovendien zeer regenachtig was die dag, besloten we verder te reizen. We rijden via Dombas, naar het Romsdal. Onderweg zien we onze eerste echte wilde levende eland. Menno had hem zien oversteken en wees mij er op dat hij aan de kant van de weg stond. Het duurde even voordat ik hem zag, maar ik geloofde in eerste instantie niet dat het een echte was. Het zou niet de eerste keer zijn dat het om standbeeld langs de weg ging en ik dacht echt dat hij me in de maling nam. Totdat het beest zijn kop omdraaide toen we er voorbij reden en ik dus te laat was om een foto te maken. We zijn nog snel gekeerd, maar ondertussen was de eland al een eindje een weiland in gelopen. Toch hebben we nog wat foto's kunnen maken.

Onze eerste echte levende wilde eland is een feit! Het Romsdal is een prachtig gebied waar we drie jaar geleden met de auto al eens door heen waren gereden. Deze keer is het erg mistig en daardoor zie je niet het effect van de hoge bergwanden. De route door dit dal, wordt gaandeweg steeds smaller en dat is een hele indrukwekkende ervaring, zo strak tussen die hoge wanden door, maar helaas hebben we dat effect door de mist deze keer niet kunnen ervaren. Ondanks dat, was het nog steeds een mooie route.

Aan de vrachtwagen kun je een beetje zien hoe hoog het is.

We zijn ondertussen al weer aan de westkust van Noorwegen aanbeland, waar we de Atlantische route nemen naar Kristiansund. Dit is een weg die bestaat uit meerdere bruggen die over eilanden voeren. Het in de reisboeken beschreven effect van het ‘boven water zweven' blijft echter uit. Het valt in zijn geheel nogal tegen. De vorm van de eerste brug is zeker indrukwekkend, maar dat het is dan ook, de andere bruggen zijn gewone bruggen en het zijn er maar een paar.

Links zie je de Atlantische brug.

De andere brug(gen).

Eenmaal in Kristiansund aangekomen maken we nog een wandeling langs de kade en door het stadje. Daarna rijden we door over weg 680 richting Trondheim. Onderweg zien we een mooi overnachtingsplekje, een parkeerhaven langs de weg met picknicktafels en een prachtig uitzicht over een fjord in het dal.

's Nachts worden we helaas abrupt gewekt door een rondjes slippende oude Mercedes naast onze camper, midden op de weg. Het is natuurlijk klaarlicht 's nachts en je zou maar zo afgelegen wonen en als jongere niets te doen hebben, dan moet je toch iets. Omdat onze overnachtingsplek in een bocht ligt, en we niet het risico willen lopen dat ze bij het terugkomen over deze weg, de bocht uitvliegen tegen onze camper aan, besluiten we te vertrekken. Het is ondertussen drie uur 's nachts. Er hangt veel nevel in de dalen en we zien veel herten langs de weg, die zie je anders ook niet. Toch ook wel weer een mooie beleving. Onderweg worden we nog eens ingehaald door dezelfde oude scheurende Mercedes. Echt lekker voelt het niet, je voelt je toch opgejaagd. Eenmaal aangekomen in Kyrksaeterora, de eerste plaats 20 km verderop, komt de Mercedes ons nog eens langzaam tegemoet en wuiven twee jongeren ons pesterig het dorp uit. We voelen ons niet op ons gemak en rijden nog een heel eind door voor we een nieuwe overnachtingsplek uitkiezen. We hebben de Mercedes niet meer gezien, waarschijnlijk was de lol er voor hen ondertussen wel van af. Bovendien werden de wegen ook steeds minder geschikt om rond te scheuren.

De volgende dag rijden we door naar Trondheim, waar we na een lawaaierige nacht door de vele rondhangende meeuwen, de volgende dag de stad gaan bekijken. We bezoeken er de beroemde kathedraal, de Nidaros Dromen, en Stiftgarden, het grootste houten gebouw van Noord-Europa, een soort paleis van hout. Het was vandaag zonnig en warm, al met al een mooie dag voor een stadwandeling.

Vanaf Trondheim nemen we eerst de kustroute omhoog richting Bodo. Dit is voornamelijk over weg 17. Hierbij horen ook zo'n 8 pondjes. De meeste pondjes duren niet zo lang, maar het deinen van de boten, doet mij niet veel goed. Ik heb gewoon geen zeebenen, dat is me ondertussen wel duidelijk geworden. Er is één wat langere overtocht , waarbij je ook naar boven het dek op kan, alwaar je heerlijk van het uitzicht kunt genieten. Dat is weer eens een andere ervaring. Op een gegeven moment buigen we af van deze kustroute en rijden weer richting de E6 om zo vervolgens bij het Poolcirkelcentrum op de poolcirkel uit te komen. Voelt toch wel als het bereiken van een mijlpijl. Hier is een gedenkteken geplaatst voor de Joegoslavische krijgsgevangenen die tijdens de tweede wereldoorlog gesneuveld zijn bij het aanleggen van de spoorlijn naar het noorden. Verder stikt het er van de stapeltjes stenen. We vinden zelfs de stapel die Floortje tijdens haar reis om de poolcirkel voor 3-op-reis heeft gemaakt, en die door velen is aangevuld. Ook wij leggen hier een steentje bij.

Verder is het geheel een kale vlakte met maar één gebouw erop, natuurlijk een souvenirshop! We vervolgen dan ook snel de E6 en maken nog een D-tour langs de Saltstraumen. Hier verandert de stroming van het water elke 6 uur van richting en zie je een soort grote bubbels van water omhoog komen. Een vreemd natuurverschijnsel. Het veranderen van de stroming maken we niet mee, maar de bubbels zijn duidelijk zichtbaar.

Van hieruit rijden we verder naar Bodo dat zich aan de kust bevindt. Vanuit Bodo gaat de langste overtocht tot nu toe, namelijk één van ruim drie uur, naar de Lofoten. We staan vooraan in de derde rij te wachten op de boot, die over drie uur zal vertrekken. Ondertussen maken we ons avondeten klaar. Nog net op tijd zijn we klaar met de vaat, als de motoren en de eerste auto's en campers al de boot oprijden. Het gaat er nog om spannen. Is er wel genoeg plaats? Op een afstandje zien we boot steeds voller worden en de vrachtwagen die achteraan in de tweede rij staat (onze voorganger dus eigenlijk) mag er niet meer op, hij is te lang. Even wordt er druk gediscussieerd tussen het personeel van de boot en de kade, maar gelukkig, wij mogen er nog op. Met behulp van wat dirigeerwerk van het personeel kunnen we het ‘hek sluiten'.

Links zie je het laatste plekje dat wij mochten vullen.

Wat een geluk, anders moesten we nog eens zes uur wachten op de volgende boot. Halsoverkop moeten we wat spullen bij elkaar zoeken om die drie uur door te brengen, we mogen blijkbaar niet in de camper blijven, dat hadden we niet verwacht en daar waren we dus niet op voorbereid. We verlaten het ruim waar alle voertuigen staan en gaan eerst naar het dek om daar te genieten van het uitzicht. Het waait wel aardig, maar er schijnt ook een zonnetje. We nemen een stoel en zitten de eerste anderhalf uur buiten op het dek. Even hebben we het zonnetje ook echt mogen voelen, maar de meeste tijd zat je in de schaduw, je kon namelijk alleen maar op het achterdek, niet voorop. Omdat ik het na anderhalf uur in de wind, toch wel erg koud had gekregen, zijn we naar binnen gegaan, waar ondertussen de meeste mensen een plekje hadden uitgezocht. Het is van binnen net een beetje zoals in een vliegtuig, rijen met banken, maar dan wel ruimer opgezet en vaak met tafels ertussen. Er is ook een restauratie waar je wat te eten kunt halen. De etensluchten en het enorme deinen van de boot, doen mij echter geen goed, waardoor we na een half uur toch echt naar buiten moeten, wil ik niet de inhoud van mijn maag over de vloer zien verspreiden. Buiten is het echter steeds kouder geworden, maar de frisse lucht doet me in ieder geval goed. Ik zoek uiteindelijk het meest gunstigste plekje waar ik zoveel mogelijk uit de wind zit en zit hier het laatste uur van de overtocht al koukleumend uit.

Voor mij voorlopig geen boten meer. Ik was echt blij toen we eenmaal weer onze warme camper in konden stappen en we de boot af mochten rijden.

Vanaf de haven in Moskenes, rijden we eerst nog een stukje naar links om zo bij het uiterste dorpje op de Lofoten aan te komen, genaamd ‘A'. Tezamen met vele andere campers overnachten we op de grote parkeerplaats. De volgende ochtend maken we een wandelingetje richting de kust, waar we vele meeuwen genesteld zien tegen de steile rotswanden. Even later gaat het flink regenen en we besluiten verder te rijden. De tocht over de Lofoten gaat beginnen. De omgeving is echt prachtig, met name het eerste gedeelte, waar de steile rotswanden vlak achter de pittoreske huisjes omhoog rijzen.

Verderop wordt het allemaal iets weidser. We brengen een bezoekje aan het Vikingmuseum. Volgens de folders waan je je daar in de ijzertijd, zodra je de grote gereconstrueerde woning van een Vikingleider binnen stapt. Een beetje een tegenvaller is het dan wel als dit gebouw voornamelijk een tentoonstelling van oude voorwerpen is, waarbij veel getoond wordt over de opgravingen die daar gedaan zijn. Slechts een klein gedeelte is ingericht zoals het vroeger geweest moet zijn, maar ook daar ligt de nadruk op het tonen van oude ambachten en niet het tonen van het leven van alledag in de tijd van de Vikingen alsof je er midden in stapt. We vervolgens onze weg en al snel zien we een mooie overnachtingsplek bij een uitzichtspunt. Terwijl ik wat ga lezen, maakt Menno een wandeling de achterliggende bergwand op, vanwaar je nog meer van het uizicht kunt genieten en mooie foto's kunt maken.

De camper staat links onderin.

Dat onze overnachtingsplek tevens een favoriete stopplek is voor de vele reisorganisaties, blijkt wel als er even later drie grote bussen het terrein op komen rijden, waar hordes ‘ouden van dagen', maar ook ongeïnteresseerde jongeren, uitgelaten worden om wat kiekjes te maken. Binnen tien minuten zit iedereen weer in de bussen en in no time is het terrein weer verlaten.

Wat een manier om op vakantie te gaan, ik denk niet dat ik dat ooit zou kunnen. Maar ja, ieder zijn ding zullen we maar zeggen!

De volgende dag rijden we verder en onderweg zien we een camping met loosplek en internet. Prima gelegenheid om op camping Lyngvaer Lofoten Bobilcamping (http://www.lofoten-bobilcamping.no/) weer wat wasjes te draaien en het reisverslag bij te werken.

Tot de volgende keer!

Route overzicht in Google Earth.