Vanaf de camping in Kössen (Oostenrijk) rijden we naar onze eerste bergpas, de Grossglockner Alpenstrasse. Omdat het ondertussen bewolkt is geworden en je daardoor weinig van de pas zult zien, kiezen we ervoor om aan de voet van de pas te overnachten op een camping, alvorens we de pas gaan rijden. De volgende dag is het weer gelukkig wat opgeklaard en is het een stuk minder bewolkt. De pas is ontzettend mooi, maar ook heel toeristisch.

Het betreft hier een tolweg, waarbij ze onderweg diverse ‘attracties' hebben gemaakt zoals restaurants met speeltuintjes voor kinderen, informatiecentra over het gebied en hoogtepunten zoals de Edelweisspitze (niet geschikt voor zwaardere voertuigen) en de Frans Joseph Höhe (de plek waar keizer Frans Joseph in de 17^e eeuw met Sissi gewandeld heeft). Niet echt een gewone weg dus, maar een toeristische tocht door de Alpen, maar wat is hij mooi!

De volgende dag gaan we de grens over naar Italië. Het valt me op dat het verkeer er meteen hectischer is en bovendien is het er drukker dan in Oostenrijk. We rijden door gebieden waar we steeds meer door een soort nauwere kloof rijden. Menno krijgt even een flashback van Andorra waar we eind vorig jaar zijn geweest. Het lijkt er ook wel een beetje op met de steeds groter wordende luxe winkelketens pal naast de weg in die nauwe omgeving. Weer is het erg bewolkt geworden en ook nu zoeken we een camping op alvorens we de volgende pas, de Stelvio-pas, willen gaan rijden. De volgende dag zit de lucht nog altijd helemaal potdicht en het blijft regenen. We besluiten nog een dag op deze camping in het pittoreske middeleeuwse dorpje Glorenza te blijven, waar de toegangspoorten van de stad zo nauw zijn dat je er nauwelijks met je camper doorheen kunt rijden.

De toegangsweg naar de camping is ook maar één camper breed, zelfs een fiets zou niet kunnen passeren. Gelukkig hebben we zowel bij het aankomen als bij het wegrijden van de camping geen nadelige tegenliggers gehad.

Als de dag erop de lucht weer helder blauw is, zien we door welke mooie hoge bergtoppen van de Dolomieten we zijn omringd. Het is werkelijk een prachtige omgeving. We gaan weer op pad en naderen al snel de Stelvio-pas. Dit is andere koek dan de Grossglockner! Het begin gaat nog, maar naarmate we hoger komen, worden de bochten steeds scherper en steeds steiler.

Er rijden ook veel motorrijders. Wij hebben dan als motorrijders ondertussen wat stijgende en dalende bochten in de Eifel mogen proberen, maar dit is echt bochtenwerk voor gevorderden en voor ons toch echt nog wat te gewaagd! Eerst nog maar wat meer oefenen in Duitsland. Onderweg naar de top van deze pas, die zich op 2750 meter hoogte bevindt, zien we geen andere campers. Bovenaan blijkt dat er toch nog een aantal andere dwaze campers deze pas hebben getrotseerd. De weg omlaag is wat gematigder, ook als motorrijder is deze beter te doen, veel overzichtelijkere bochten die bovendien minder scherp en vaak ook minder steil zijn. Toch blijft het werk voor gevorderden!

Eenmaal weer terug in het dal, is het ook weer warmer geworden, zo'n 25 graden, nog echt even lekker zomers dus. We overnachten in Tirano en willen de dag erop vertrekken naar onze volgende pas, de Bernina-pas. Voor vertrek doet Menno nog even een controle van de vloeistoffen en komt er daarbij achter dat de ventilator van de radiator wel erg los zit. Bij navraag bij onze garage blijkt dat dit ook niet in orde is. Dus gaan we eerst op zoek naar de dichtstbijzijnde Iveco-garage. Op zo'n 17 km van Tirano vinden we de garage waarover de Iveco-service-dienst ons heeft geïnformeerd. De jongen bij de receptie spreekt gelukkig een klein beetje Duits, want wij spreken geen woord Italiaans. We laten zien wat we hebben geconstateerd en na een blik van de chef uit de werkplaats krijgen we te horen dat ze het kunnen repareren. Het is die dag vrijdag en het is al middag. De kosten zijn hoog, maar we willen geen risico lopen tijden het rijden door de bergen en hebben dus eigenlijk geen keus. Nog geen half uur later staan we binnen in de werkplaats en wordt de neus van ons Cloutje ontmanteld om zo bij de ventilator van de radiator te kunnen komen.

De behuizing van het lager blijkt volledig uitgesleten te zijn waardoor er zoveel speling op zat. Het lager zelf is ook niet meer in goede staat. Even ontstaan er wat drukke discussies tussen een viertal monteurs, die wij natuurlijk niet kunnen verstaan. We denken dat het gaat om de behuizing van het lager die ze van hun privé sloopterrein hebben opgesnord, die niet helemaal blijkt te passen met het nieuwe lager uit het magazijn. Even later gaat de monteur toch verder met sleutelen en al snel zit de radiator er ook weer op. Na twee uur staan we weer buiten en kunnen we verder met onze reis over de Alpen. Wie had dat gedacht toen we die ochtend achter dit probleem kwamen. Misschien zijn we ontzettend afgezet met deze deels van de sloop gehaalde onderdelen, maar we kunnen na een paar uur op vrijdagmiddag alsnog naar de Bernina-pas vertrekken en die service is natuurlijk ook wat waard!

De Bernina-pas ligt net over de grens in Zwitserland en dat is niet ver meer vanaf de garage. We passeren dan ook dezelfde dag nog de grens naar Zwitserland en rijden de pas. Deze pas is overduidelijk minder toeristisch en wordt in grote mate ook als een gewone weg beschouwd en wordt dus goed bereden door de locals. We zien hier minder motoren en meer gewone auto's. Het is al laat als we bovenop de pas op een parkeerplaats van een nu niet in werking zijnde gondelbaan het avondeten klaarmaken. Als we wegrijden is het al wat schemeriger geworden en we verbazen ons over het feit dat je toch nog wat lichtjes ziet aangaan in die spaarzame, toch wel enigszins lelijke betonnen gebouwen die zich langs deze pas bevinden.

Blijkbaar wonen er ook mensen in deze verlaten omgeving. Nadat we de pas weer zijn afgedaald rijden we door tot aan Bivio. Er zijn maar weinig campings in deze omgeving en daar moet een camperplek zijn. Bivio is zo'n 25 km verderop, maar daarvoor moeten we onverwacht nog wel een pas oversteken, de Julier-pas. Het is ondertussen donker, dus we zien er niet veel van, maar die 25 km duren via een bergpas natuurlijk wel wat langer. Eenmaal in Bivio blijkt er geen camperplaats meer te zijn, maar er is nu wel een camping, dus daar maken we dan maar gebruik van.

Nou ja, een camping ...., maar wel met een heel mooi uitzicht

De volgende dag rijden we eerst door een prachtig landschap op weg naar de Oberalp-pas. Het is er bergachtig met fluwelen groene weides waarop koeien hun weg zoeken en hun koeienbellen luid laten horen. Ieder moment verwacht je Heidi en Peter de bergen af te zien rennen! Je kunt het best een beetje idyllisch noemen. Wij genieten er in ieder geval met volle teugen van.

Eenmaal bij de Oberalp-pas begint de zoveelste klim omhoog. Het weer is gunstig want ook nu is de hemel weer helder en blauw. Ik kan maar niet ophouden met het maken van foto's, overal is het weer ontzettend mooi, net zoals op de andere passen. Op de Oberalp-pas bevindt zich ook de oorsprong van de Rijn, die uiteindelijk 1230 km verderop in Rotterdam in de zee uitmondt. Toch wel een bijzonder besef hoe lang de weg is die het water in deze rivier dus aflegt. Onderaan de Oberalp-pas overnachten we op de Gotthard-camping in Andermatt bij de gondelbaan.

Alweer een heldere blauwe dag is aangebroken als we onze route vervolgen naar onze laatste bergpas, de Furka-pas. Het begin van deze pas lijkt een beetje op de Stelvio-pas in de Dolomieten van Italië met zijn vele steile en scherpe bochten. Net na het hoogste punt worden we getrakteerd op een prachtig uitzicht op vergelegen besneeuwde bergtoppen en groene dalen, waarbij de bergpas zich al slingerend een weg naar beneden baant. Wat een genot om te kijken naar de vele motorrijders die over de weg omhoog en omlaag rijden. Het zijn er zoveel, het lijkt wel een echt circuit.

Eenmaal onder in het dal blijkt dat we direct aansluitend nog een toetje krijgen, we moeten namelijk nog een pas over om onze route te kunnen vervolgen, de Grimsel-pas. Na deze pas rijden we nog een tijdje door het Zwitserse landschap met zijn vele kleine dorpjes, worden opgehouden door één van de vele ‘koeientochten' die in Zwitserland en Oostenrijk plaatsvinden waarbij de boer zijn koeien vanuit de hoge weides voor de wintertijd omlaag brengt naar zijn boerderij en we eindigen uiteindelijk bij het Brienzer meer en het Thuner-meer. Deze meren hebben prachtig zeegroenig water. Je kunt je haast niet voorstellen dat er nog meren zijn die zo mooi van kleur zijn. In Noorwegen zie je dit bij de fjorden waar het gletsjerwater naar de zee toe stroomt, maar verder had ik dit nog niet gezien. Wat een verschil met die bruin-grauwe meren die je in Nederland ziet!

We wisten niet dat het Zwitserse landschap zo mooi kon zijn. Voor vertrek van deze reis wilden we eigenlijk de reis afsluiten met ons geliefde Noorwegen, maar uiteindelijk zijn wedus met dit land begonnen. Zwitserland is echter een prachtig alternatief als het om de bergpassen gaat. Het heeft vaak wel wat weg van het ruige Noorse landschap. Het zal Noorwegen echter nooit kunnen evenaren als het om de uitgestrektheid van de natuur en de vrijheid van het kamperen gaat. In Zwitserland kun je namelijk nagenoeg nergens makkelijk met je camper even parkeren om te lunchen of je avondeten klaar te maken. En vrij kamperen is al helemaal niet toegestaan. Camperplaatsen zijn er nagenoeg niet en je bent er dus altijd verplicht om op een camping te gaan staan. Maar dat neemt niet weg dat we Zwitserland een fantastisch mooie verrassing vonden als afsluiting van onze reis door Europa en we zouden ook dit land iedereen aan kunnen raden!

Vanaf hier zullen we langzaam onze weg naar huis vervolgen. Onze reis, die in totaal zo'n 15.000 km lang is geworden en ruim 90 dagen heeft geduurd, is nu zo goed als ten einde. Ook al betreuren we het dat deze maanden zo snel zijn gegaan, we missen ook onze familie en vrienden en zien ze graag snel weer. Wij hopen dat jullie hebben genoten van onze reisverhalen en de foto's. Tot slot willen we iedereen bedanken die de moeite heeft genomen om een reactie te plaatsen op deze site, want is het altijd leuk om te merken dat hij ook met plezier gelezen wordt!

Menno en Natalia

Route overzicht in Google Earth.