Zoals in ons vorige verslag aangegeven zijn we alsnog de hitte gaan trotseren in de hoofdstad van Litouwen, Vilnius. Hoe dichter we bij de stad kwamen, hoe warmer het werd. Met een temperatuur van 37,5 graad was het natuurlijk niet zo'n leuke stadsbezichtiging als in Tallin en Riga. In zo'n 5 a 6 uur hebben we een deel van de stad bekeken, waarbij we wat kerken hebben bezocht en verder met name door de oude straten hebben gelopen.

Daarbij natuurlijk regelmatig een pauze nemende in de schaduw vanwege de hitte. Al met al moet ik zeggen dat ik Riga en Tallin leuker vond. Tallin geeft je het beste een indruk van de middeleeuwse tijd en Riga is gewoon prachtig en levendig. Rond 18:00 uur verlaten we de stad en rijden we westelijk naar Polen.

In Polen komen we eerst door het Masuren gebied. Een prachtig natuurgebied, licht glooiend met vele meren.

We bekijken er Wolfsschanze, een voormalig hoofdkwartier van Hitler, waar jevele restanten van bunkers kunt bekijken.

Hitlers Bunker

Het is ondertussen aardig afgekoeld en het regent regelmatig, heerlijk! Nooit gedacht zo blij te kunnen zijn met regen!
Van hieruit rijden we naar Swieta Lipka, de kerk Heiligelinde, één van de grootste en mooiste kerken van Polen. Helaas was hij nu van buiten volledig gestript voor restauratiewerkzaamheden en waren de muren en torens dus kaal en omgeven van steigers.

Niet bepaald een mooi gezicht dus. Maar van binnen was het wel erg mooi.

Ook het orgelconcert met enkele bewegende orgelbeelden wasleuk, dit was weer eens wat anders.

Verder bezoeken we Skansen Park Hohenstein, een openluchtmuseum met boerenhuizen en schuren uit de 18^e en 19^e eeuw uit de omgeving van het Ermland en de Masuren. Grappig om te zien hoe klein de mensen toen waren. Kleine bedden en fornuizen tot kniehoogte zie je in alle huizen terugkomen, meestal ook met erg kleine kamertjes en lage deuropeningen.

Vanaf hier rijden we nog westelijker naar Znin waar we Menno zijn ouders gaan ontmoeten. De omgeving wordt steeds minder mooi. De reclameborden vliegen je om de oren en de dorpen veranderen in onaantrekkelijke kleine steden. Znin zelf blijkt groter en levendiger dan we dachten. We zoeken de camping op en terwijl we daar onze camper een plekje geven, komt de vader van Menno al aangelopen.

We drinken wat en gaan dan snel naar het hotel, waar de moeder van Menno op het terras op ons zit te wachten. We brengen de rest van de dag door op het terras en eten 's avonds in het restaurant van hun hotel.

Daarna wandelen we gezamenlijk naar de camping waar we al weer afscheid nemen. Zij gaan namelijk de volgende dag weer vroeg naar Nederland en wij vertrekken vanuit Znin richting Warschau.

Onderweg besluiten we dat we eigenlijk geen zin hebben in nog een stadsbezichtiging in de hitte (het is namelijk al weer 32 graden geworden, bah!). We rijden eerst nog een stuk richting Duitsland alvorens we tot de conclusie komen dat het nu toch wel hét uitgelezen moment is om Budapest in Hongarije te gaan bekijken. We zitten er natuurlijk niet heel ver meer vandaan en we hebben nog tijd. Dus zetten we weer koers naar Budapest. Zo doorkruizen we uiteindelijk een aardig deel van Polen, zoals je ook op de google-earth link kunt zien onderaan dit verslag.
Overal in Polen wordt aan de weg gewerkt. Dat is natuurlijk een goede zaak (behalve al die opstoppingen dan, maar ok), het is alleen jammer dat vele ook pas nieuw geasfalteerde wegen nog altijd voorzien zijn die vaak onzichtbare kuilen en hobbels, net zoals in de Baltische staten, wat het rijden nog altijd niet vergemakkelijkt.

Soms kun je de hobbels en sporen wél goed zien!

Voordat we Polen verlaten brengen we nog een bezoek aan Auschwitz-Birkenau, om daar het voormalig concentratiekamp van Hitler te bekijken. Dit laat natuurlijk een grote indruk achter. We bekijken in Auschwitz de voormalige blokken waar de gevangen in verbleven en waar nu tentoonstellingen over het leven in dit kamp zijn en waar tevens achtergebleven bezittingen van de meestal vermoorde gevangenen getoond worden.

Zalen vol met koffers, schoenen, afgeschoren menselijk haar dat door de Duitsers voor de productie van textiel werd gebruikt en nog veel meer. Eén van de blokken hebben ze nog intact gelaten, dat is het strafblok, waar diverse soorten strafcellen in aanwezig zijn om de gevangen die zich niet aan de regels hielden te straffen. De ergste daarvan was wel de staancel, waar ze gevangen met zijn vieren in een stenen hokje ter grootte van een kleine telefooncel propten, zonder licht en ook zonder verse lucht, waar ze dan de hele nacht in moesten staan, de volgende dag weer moesten werken en daarna weer de nacht in zo'n cel moesten staan, en dat meerdere dagen achtereen.

Hier zie je zo'n staancel, welliswaar alleen het onderste deel ervan. Hij was voorheen tot bovenaan gesloten.

Menigeen bezweek hier natuurlijk onder. Werkelijk zo onmenselijk allemaal. Iedereen weet ondertussen wel wat van de geschiedenis en van dergelijke concentratiekampen, maar als je daar dan bent en je loopt de gang door van zo'n gaskamer, waarbij je aan het eind de ovens ziet, dan kun je het maar moeilijk bevatten dat mensen elkaar dit aan kunnen doen. Het is goed dat het allemaal bewaard is gebleven zodat ook vele generaties kunnen blijven zien, hoe schandelijk dit oorlogsverleden is om zo een herhaling hiervan te voorkomen.
In Birkenau, zo'n 3 kilometer verderop, hebben we het kamp gezien met zowel stenen als houten barakken staan.

Vele houten barakken zijn verloren gegaan, alleen de schoorstenen staan er nog. Niet dat de gevangen daar vroeger wat aan hadden, want veel brandstof was er niet. De bedoeling was ook zowieso dat een gevangene over het algemeen niet langer dan 3 maanden in leven hoorde te blijven. Om het minste geringste werd er iemand dood geslagen. In Birkenau kwamen ook de treinenwagons met de joden aan, die na een snelle selectie bijna allemaal direct naar de gaskamers werden gestuurd, nadat ze natuurlijk eerst hun waardevolle bezittingen moesten afstaan. De ruïnes van de twee opgeblazen grote gaskamers laten een diepe indruk achter.

Na dit indrukwekkende bezoek, rijden we verder richting Budapest. We doorkruisen Slowakije en komen twee dagen later in Budapest aan. We laten de camper achter op de stadscamping Haller

(een zeer aangename stadscamping deze keer) en gaan met het openbaar vervoer de stad bekijken. Voor het gemak hebben we een driedaagse Budapest kaart gekocht waarmee we het openbaar vervoer kunnen gebruiken en wat korting op toegangskaartjes krijgen. De eerste dag besluiten we gebruik te maken van de Hop-on-hop-off-bus, een speciale toeristische bus, die stopt bij de diverse bijzonderheden van de stad. Je stapt uit wanneer je wil en elke 30 minuten komt er weer een nieuwe bus voorbij, waarmee je weer het rondje af kunt maken.

Normaal gesproken is dit niets voor ons, maar omdat we nu niet hele einden willen lopen en de metro niet overal komt, leek ons dit wel wat. Achteraf kan ik zeggen dat de wachttijden vaak lang waren (zeker als de bus vol is, dan moet je nog een half uur langer wachten), het geheel supercommercieel is en de bushaltes niet overal even duidelijk waren aangegeven. Wel was het leuk dat je onderweg via een hoofdtelefoon in je eigen taal geïnformeerd werd over de dingen die je onderweg zag. Op deze manier leer je toch wat meer van de stad en als je alles alleen maar met de metro zou doen, dan reis je voornamelijk onder de grond waardoor je ook weer veel mist. Het heeft dus zo zijn voor- en nadelen. Deze eerste dag hebben we het Heldenplein bezocht en zijn we naar de Gellerberg gegaan vanwaar je een prachtig panoramisch uitzicht over de stad hebt.

Verder hebben we het oude Buda bezocht met de grote burcht, de Matthiaskerk en het Vissersbastion. Eenmaal terug in het centrum van Pest zijn we met de metro nog naar het oude oostelijke treinstation gegaan en hebben we de Vaci-straat bezocht (dé gewone winkelstraat van Budapest). Hiervoor moet je met een metrolijn die tot één van de eersten van Europa behoort. Hij is namelijk 125 jaar oud. De metrohaltes zijn dan ook nostalgisch van sfeer, de metrotunnels zijn smal en benauwend.

Gelukkig was het maar één halte met deze lijn. De temperatuur was deze dag 25 graden en dus goed te doen, behalve die momenten dat de zon nogal stond te branden, precies toen we in zo'n open-dak-hop-on-hop-off bus zaten.
De tweede dag zijn we eerst naar de Opera gegaan om tickets te kopen voor de rondleiding die slechts twee maal per dag, om 15:00 en 16:00 uur, plaatsvinden. Van hieruit pakken we de metro naar het Parlementsgebouw. Een enorm groot en prachtig gebouw, waar je als Europees ingezetene gratis een rondleiding kunt krijgen.

Na een half uur in de rij te hebben gestaan, mogen ook wij van de bewaker naar het ticket-kantoortje. Dat gaat volgens het principe, ééntje eruit, ééntje erin. En het gaat echt op zijn elfendertigst. Wat ze daar binnen doen is ons een raadsel, zo lang hoeft het afgeven van een ticket toch niet te duren. Eenmaal binnen blijkt dat we pas om 17:30 uur aan een rondleiding deel kunnen nemen. Dat is bijna vijf uur later en bovendien hebben we tot 17:00 uur de rondleiding in de Opera. Dit is dus geen optievoor ons. We kunnen geen kaartje voor de volgende dag krijgen, daarvoor moeten we dan opnieuw in de rij gaan staan. Teleurgesteld gaan we weer naar buiten. We brengen de rest van de dag een beetje slenterend door in de stad. We nemen regelmatig een pauze in de schaduw en zijn dan ook ruim op tijd bij de Opera voor de rondleiding. De rondleiding vindt gelijktijdig plaats in 6 verschillende talen. Daarvoor moet je bij het bord van je taalkeuze gaan staan. Bij de Engelstalige rondleiding is het hartstikke druk. Menno krijgt een goede ingeving om eens niet bij de Engelse rondleiding maar bij de Duitse te gaan staan, daar ziet het er veel rustiger uit. Dat bleek een goede keuze. We dachten dat er maar een paar mensen bij het Duitse bord stonden, maar die bleken bij een andere groep te horen. Wij waren de enigen! We kregen dus een privé-rondleiding.

Geen vervelende toeristen die in de weg staan bij het foto's nemen en als je een vraag hebt, dan kun je die ook gemakkelijk stellen. We lopen door de diverse zalen en betreden de Sissi-lounge, waar vroeger keizerin Sissi de operavoorstellingen bij woonde. Vanuit een naastgelegen loge werpen we een blik in de Koninklijke loge, die je uiteraard niet mag betreden. Ook weer zo'n voordeel van een privé rondleiding: grotere groepen komen helemaal niet in dergelijke loges omdat dat niet past, maar wij nu dus wel. Na afloop wonen we nog een mini-opera-concert bij van een paar minuten. Wat een kracht heeft zo'n zanger in zijn stem!

Hierna gaan we op zoek naar een restaurant. Na het avondeten, maken we nog een wandeling over de Elizabeth-brug vanwaar we een mooi uitzicht hebben over de Donau in avondlicht met enerzijds Buda met zijn burcht en anderzijds Pest met zijn vele gebouwen, kerken en natuurlijk het Parlementsgebouw.

De derde dag gaan we wat vroeger naar het Parlementsgebouw om opnieuw een kaartje te bemachtigen voor een rondleiding. De rij om een kaartje te mogen kopen is nog langer dan gisteren en de zon brandt hevig. Gelukkig staat er wat wind. Menno blijft in de rij staan omdat ik het lange staan in de zon niet vol hou en ik zoek een plekje op één van de naburige bankjes.

Natuurlijk voel ik me wel schuldig en na verloop van tijd ga ik hem maar weer opzoeken om te vragen of hij echt nog wel wil blijven staan. De wind maakt het gelukkig nog een beetje draaglijk en omdat hij nu al een tijdje staat, wil hij toch wachten. Het gaat helaas weer enorm traag, nog trager dan gisteren. De rij is lang, maar schiet ook echt helemaal niet op. Vaak duurt het gewoon een volle 5 minuten voordat er weer iemand naar binnen mag om een kaartje te kopen. Na bijna anderhalf uur is het zover en mogen ook wijnaar binnen. Het is ondertussen 12:00 uur en we zijn bang dat het weer een rondleiding aan het einde van de dag zal worden, maar het valt mee. Om 12:45 kunnen we met de rondleiding mee! Blij verrast gaan we weer naar buiten en wachten tot het zover is. De rondleiding zelf valt helaas een beetje tegen. Het gebouw is prachtig, lijkt op veel plekken op dat van de opera, maar het is een korte rondleiding en eigenlijk sta je zo weer buiten.

Het staat niet geheel in verhouding tot wat je voor het kaartje over moet hebben, maar ik ben blij dat we het toch gezien hebben. Het is zo'n beetje één van die dingen die je in Budapest gezien moet hebben. Omdat we zo ‘vroeg' het Parlementsgebouw in konden, is er nog tijd om naar het Mementopark te gaan. Dit is een park waar ze diverse gigantische beelden uit de sovjet-tijd hebben verzameld. Het ligt buiten de stad en na een rit met de tram en de bus komen we ruim een uur later bij het park aan.

De omgeving is kaal en het park is veel kleiner dan verwacht. Ik vind het hierdoor wel wat tegenvallen. Het is bovendien erg warm, de zon brandt goed en er is nagenoeg geen schaduw. Enkele van de enorme beelden zijn wel erg indrukwekkend en we zijn toch blij dat we het gezien hebben.

Na drie kwartier gaan we weer met de bus en tram terug naar de stad, waar we dineren. Tijdens het eten slaat het weer om en het begint enorm te gieten. Niet echt het sfeertje om nog wat door de stad te slenteren. We besluiten dan ook om terug te gaan naar de camping, vanwaar we de volgende dag zullen vertrekken. Bye,Bye Budapest!

Vanuit Budapest rijden we in twee dagen door Oostenrijk heen naar het zuiden van Duitsland. Daar rijden we wat rond in het Beierse Woud en zakken van hieruit weer af naar Oostenrijk, waar we in Tirol eindigen op camping ‘Eurocamp Wilde Kaiser' in Kössen. We zoeken een plekje en hebben een prachtig uitzicht op de omliggende groene bergen en besneeuwde bergtoppen in de verte.

We maken een ritje met de ski-gondel omhoog, één van de bergen op vanwaar vele paragliders hun vlucht starten voor een afdaling in het dal.

We nemen hier een paar dagen rust. Vanaf deze camping gaan we wat bergpassen rijden om daarna weer richting huis te gaan. Het einde van de reis komt nabij!

Route overzicht in Google Earth.

Er zijn ook een paar nieuwe foto albums bij gekomen. Klik hier voor de albums